Marissa Nadler: 'Arbeidsethos is even belangrijk als talent'

Met een contract bij het indielabel Bella Union en een uitgebreide Europese tournee in het verschiet zou het met haar zesde album weleens raak kunnen zijn voor de Amerikaanse artieste Marissa Nadler. Het is uitkijken naar haar concert in de Botanique.

Met een verse worp kristalhelder gezongen, traag meanderende droompopsongs, dit keer met veel detail opgenomen door Randall Dunn, kruipt ze finaal uit haar schulp. July is tot dusver veruit de meest openhartige plaat van de zangeres uit Boston, die een opleiding genoot in de beeldende kunsten, wat dan weer doorschemert in haar artwork en het visuele karakter van haar bedwelmende stem en composities.

U bent een muzikale autodidact. Hoe heeft dat uw carrière beïnvloed?
Marissa Nadler: Elke keer ik mijn gitaar vastpak op een podium is dat nog steeds een moment van opwinding en ontdekking. Mijn beeldend werk is meer doordacht en dus ook minder intuïtief. Maar voor mijn muziek heb ik steeds op mijn instinct vertrouwd. Mijn teksten zijn dan weer wel bijzonder beeldend, schilderachtig haast.

Is er sprake van wederzijdse beïnvloeding?
Nadler: Ik vermoed van wel. Omdat mijn muzikale carrière me volledig opslorpte heb ik lange tijd niet de energie gehad om te tekenen. Maar nu ik eindelijk goede deals heb bij fijne labels als Bella Union en Sacred Bones komt er terug wat tijd vrij. Mijn recente tekeningen en waterverfschilderijen zijn vrij abstract, gepenseeld in een stream of consciousness. Tekenen was destijds mijn eerste liefde, nu helpt het me vooral tot rust te komen.

Misschien hielp het je ook wat openhartiger te zijn op July?
Nadler: "Dat weet ik niet, maar het heeft wel lang geduurd voor ik me op mijn gemak voelde bij het delen van zoveel intieme gevoelens. Mijn vorige albums waren veeleer gebaseerd op mijn verbeelding. Maar na verloop van tijd dacht ik: als ik dan toch mijn leven doorbreng als liedjesschrijver, dan kan ik ook beter schrijven over de dingen waar ik het meest vertrouwd mee ben, mijn eigen gevoelens."

Doordat het persoonlijk wordt klinkt uw muziek tegelijk universeler.
Nadler: "Ja, dat was het hele opzet. De mythologie die ik vroeger creëerde heb ik achterwege gelaten. Toen beschreef men mijn muziek weleens als afstandelijk en koud. Ik hoorde dat niet echt, maar tegelijk begreep ik wat men bedoelde. Het is moeilijk om op te gaan in een lied als je weet dat het allemaal verzonnen is."

‘If you ain’t made it now you’ll never gonna make it / Seventeen people in the dark tonight / You see some familiar faces behind the cellular lights’: in openingstrack Drive zit de tekst u wel erg dicht op de huid.
Nadler: Het gaat over de desillusies die horen bij het leven op tournee. Zelf geniet ik op dit moment meer dan ooit van mijn optredens… ook omdat er nu wél genoeg mensen komen kijken. Vroeger was dat weleens anders. Toen was ik ook nog heel verlegen. Ook al kom ik uit Boston, zelf heb ik nooit tot een bepaalde scène behoord en nog steeds ben ik een beetje een eenzaat. Ik heb genoeg aan enkele vrienden, mijn muziek en mijn kunst. Maar zoals elke andere artiest voel ik nu eenmaal ook de behoefte om mijn nummers te delen met een publiek, terwijl songs schrijven een heel eenzame bezigheid blijft. Met die dichotomie worstel ik nog wel wat.

De panoramische en tegelijk onder je vel kruipende productie draagt alvast bij tot een meer open universum.
Nadler: Ja, Randall voegde zorgvuldig de juiste geluiden toe en koos de beste instrumentatie. Ik ben heel blij met het resultaat. Ik hou nog van het idee om aan een album te vijlen tot het echt af is, in de traditie van de klassieken, zoals Neil Young en Joni Mitchell. Arbeidsethos is daarbij even belangrijk als talent. Als mijn plaat ongeforceerd klinkt, en dat hoop ik toch, wees maar gerust dat daar dan veel handwerk in is gekropen.

wanneer: 26/4, 19.30
tickets: €13/16