Gruppo di Pawlowski: Mauro gaat oprecht smerig

"Groepen zijn zoals tatoeages: als je er één hebt, wil je er altijd meer," zegt Mauro Pawlowski, die als opperhoofd van het smerige avant-garagerockgezelschap Gruppo di Pawlowski met Neutral village massacre een even maf als geniaal hoofdstuk bijschrijft aan zijn al omvangrijke oeuvre.

Vind je niet dat we van die typische Steve Albini-muziek maken?" vroeg gitarist Elko Blijweert aan duivel-doet-al Mauro Pawlowski, toen hij een aanknopingspunt zocht voor de gevaarlijke ketelmuziek van hun nieuwe band. De sjamaan van dienst, ex-Evil Superstar en buiten zijn uren ook deel van dEUS, begreep de hint en liet uitzoeken hoe realistisch het plan was om de man achter het rauwe rockgeluid van Pixies, Nirvana en PJ Harvey op te zoeken. Dat bleek goed mee te vallen, ook qua financiën, en zo werd Gruppo di Pawlowski – een samentreksel van excentriciteit en hardleers experiment – op een koude januaridag gesignaleerd in Chicago, als een van de vele honderden bands die sinds 1995 over de vloer kwamen van het rockheiligdom.

Was je onder de indruk van Albini's studio?
Mauro Pawlowski: Als ik kan, dan keer ik terug. Eindelijk heb ik iemand gevonden die platen opneemt zoals ik dat altijd gewild heb: zoveel mogelijk live spelen en toch alles laten klinken. Hij laat je doen wat je wilt en werkt bovendien heel snel. Hij verplaatst de micro's zelf én hij zaagt niet. Twee dagen spelen en één dag mixen volstond. Hij laat bands klinken zoals ze verdienen te klinken.

De opnames vonden naar verluidt plaats in extreme meteorologische omstandigheden.
Pawlowski: Het was de koudste winter in 100 jaar in Chicago, met temperaturen tot -26 °C. Ik ben in zo'n outdoorwinkel bergbeklimmerskleren gaan kopen, maar zelfs dat hielp niet.

Heeft het effect gehad op de muziek?
Pawlowski: Dat weet ik niet, maar ik vermoed dat propere oortjes het niet echt zullen appreciëren. Het klinkt allemaal behoorlijk smerig. Oprécht smerig. Eigenlijk hadden we de plaat Sincerely filthy kunnen noemen (naar Sincerely average, het debuut van Mauro's andere nieuwe groep, Hitsville Drunks, tp).

De plaat bevat twee Nederlandstalige tracks.
Pawlowski: "Jonge helden / Ze willen sterven" hoorde ik Arbeid Adelt! zingen, toen ik hun klassieker uit 1983 nog eens beluisterde in de auto. Kan het actueler met de Syrië-strijders in het achterhoofd? Daar moesten we wel een gitaarversie van maken. In het andere, 'Danku Baazn', bedanken we iedereen die ons steunt middels een afgod die we gecreëerd hebben. Het is een ode, een kort intermezzo, in de traditie van The white album van The Beatles. De rest is in het Engels en klinkt een beetje zoals oude Pere Ubu, een van mijn favoriete bands aller tijden. Zij introduceerden ooit de term avant-garage: garagerock, maar dan niet met 'Louie Louie'-achtige akkoordenschema's.

Klopt het dat de band ontstaan is als gelegenheidsfeestband?
Pawlowski: Ja, maar zo gaat het vaak. De gasten van The Hickey Underworld en Black Box Revelation hadden een Evil Superstars-tribute band opgericht, het fantastische The Evil Superfarce, en zochten nog een voorprogramma om te spelen op het feestje van vijf jaar Mauroworld. "Heb jij iets te doen?" vroegen ze, en toen herinnerde ik me enkele opnames die ik ooit onder de naam Otot gemaakt had. Ik heb meteen a few good men bijeen gefloten, en ondertussen toerden we de wereld rond met Wim Vandekeybus en namen we een plaat op in Chicago.

Wat heeft dat je geleerd?
Pawlowski: In het begin dacht ik nog: 'Ik zal me maar niet te veel opdringen.' Maar gaandeweg heb ik vastgesteld dat hoe persoonlijker ik mijn ideeën uitvoer, hoe verder ik ermee raak, ook al gaat het in dit geval om het meest compromisloze dat ik ooit heb gedaan.

data: 9/4, 20.00

tickets: €12/15

waar: Ancienne Belgique