De openingsdans is magnifiek. Eerst raak je in de waan dat je naar een documentaire kijkt over de gebruikers van het Gare du Nord in Parijs. Dan besef je dat een bende jongeren met een Oost-Europees uiterlijk het meest in beeld komt.

Ze kennen de labyrintische plek als hun broekzak. De woordloze sequentie eindigt met een afspraak tussen de jonge Marek en Daniel, een bourgeois van een jaar of vijftig.

De volgende scène mag er ook wezen. Niet Marek maar zijn vrienden bellen bij Daniel aan en al feestend roven ze zijn huis leeg. We lijken vertrokken voor een Franse variant op Play van de Zweed Ruben Östlund.

Maar regisseur Robin Campillo heeft andere plannen. Véél plannen. Eerst schetst hij uitgebreid de relatie die ondanks alles tussen Marek en Daniel ontstaat. In het begin draait het alleen om seks tegen betaling. Later diepen liefde, verantwoordelijkheid, aversie van eenzaamheid en bekommernis de relatie uit.

Thematisch interessant, maar geloof je ook in hun relatie? Het is een dubbeltje op zijn kant. In het laatste uur verandert het register nog eens. Marek kan niet zomaar weglopen uit de bende, die er sektarische praktijken op na houdt en we krijgen een halve thriller. Campillo, de vaste scenarist van Laurent Cantet, is zeker iemand om in het oog te houden. Hij demonstreert dat hij ook met de vorm van de film uit de voeten kan. Helaas wil hij te veel in één keer vertellen.

zalen: Actor's Studio, Vendôme

Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Lees meer over: Film

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni